Mijn vader sterft.
Als ik zijn hand vasthoud 
voel ik de botten door zijn huid heensteken
Ik zoek naar woorden, maar hij kan niet spreken
en is bij iedere ademtocht benauwd

Dus schud ik kussens en verschik de deken
waar hij met krachteloze hand in klauwt
Ik blijf zijn kind al word ik eeuwen oud
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke

We volgen één voor één hetzelfde pad
en worden met dezelfde maat gemeten
Ik zie mijzelf hier bij zijn bed gezeten
zoals hij bij zijn eigen vader zat
Straks is hij weg en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad

Tekst: Jean Pierre Rawie